En de cirkel is rond

Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog ging posten. En uiteindelijk besloten hem toch met jullie te delen. Ik heb twijfels of jullie zitten te wachten op een dergelijke blog als je iets over lingerie of badkleding verwacht. Maar als eigenaar van ons mooie lingeriebedrijf ben ik ook coach en manager. Er moeten belangrijke en

 

Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog ging posten. En uiteindelijk besloten hem toch met jullie te delen. Ik heb twijfels of jullie zitten te wachten op een dergelijke blog als je iets over lingerie of badkleding verwacht. Maar als eigenaar van ons mooie lingeriebedrijf ben ik ook coach en manager. Er moeten belangrijke en minder belangrijke beslissingen worden genomen. Een besluitvormingsproces bestaat uit 3 stappen nl. de rationele analyse gebaseerd op feiten, de intuïtie die een gevoel geeft vanuit het onderbewustzijn of iets goed of minder goed is en de persoonlijke emotie. Deze laatste is een slechte raadgever en moet zoveel mogelijk buiten het beslissingsproces worden gehouden, vind ik. Ik heb dan ook met stijgende verbazing alle gebeurtenissen van vorige week gadegeslagen. Wat een enerverende week en niet alleen door alles wat er gebeurde, maar vooral door hoe de mensen besloten te reageren.

 

Aanslagen Brussel

Opnieuw ging er een grote schok door de wereld toen dinsdagochtend 22 maart Brussel werd aangevallen door weer zo’n stelletje geloofsfantatici die zichzelf opbliezen op het vliegveld en in de metro. Wat bezielt zulke jongens om dit zichzelf, de onschuldige slachtoffers, maar ook hun eigen geliefden aan te doen? Mijn gedachten gaan altijd uit naar vaders en moeders die hun kind verliezen ook al is hij/zij terrorist. Zonder zelf kinderen te hebben, lijkt dat verlies mij het ergste wat een mens kan overkomen. ’s Avonds bij Pauw zag ik een interview met een gederadicaliseerde Amsterdamse gast van Marokkaanse komaf. Hij legde heel goed uit wat er gebeurt. Iedereen is op enig moment in zijn/haar leven op zoek naar antwoorden. Als je in het land waar je bent geboren toch niet als medelander wordt bekeken, ga je die antwoorden zoeken binnen de kaders van het hokje waarin je wordt geplaatst. Helaas lopen er in dat wereldje van Moslim jongeren veel mannen rond die in hun ogen veel van het geloof weten en op vele vragen antwoord hebben. Ze zijn “geloof”waardig en het losweken van de “normale “ maatschappij is begonnen. Die kids moeten dan wel heel sterk in hun schoenen staan om die in hun ogen wijze mannen, het hoofd te bieden. De individualistische wereld waarin we leven, ziet de signalen niet meer zoals jongens die hun vriendengroep verlaten, vaker naar de moskee gaan, andere vriendschappen sluiten en zelfs op enig moment een jalaba gaan dragen. Hoe zo zien ouders, vrienden, de school en buren, wij deze signalen niet? Hoezo sluiten wij onze ogen voor deze (aankomende) radicalen en duwen alle moslims maar meteen verder in het hokje? Zo creëren we met z’n allen telkens weer een nieuwe voedingsbodem voor deze jongeren om de Westerse wereld met boosheid te bekijken en nieuw geweld te gebruiken. Dergelijk misdaden en terreur zijn onbegrijpelijk, onaanvaardbaar en maakt ook mij woedend. En zo is de cirkel weer rond…. Zullen dergelijke emoties bijdragen aan een wijs besluit?

 

 Witte donderdag

De dag waarop JC bijna 2.000 jaar geleden zijn laatste avondmaal at stierf de JC van deze tijd. De schok was wereldwijd even groot en leidde tot massaal verdriet. Emoties zorgden er even voor dat voetbalvijanden in hart en nieren samen rouwen om een icoon, Johan Cruijff. Ook dit doen emoties. Diezelfde avond nog keken ruim 3 miljoen mensen naar The Passion. De moderne uitvoering van het lijdensverhaal van Jezus en waarbij iedereen zich weer zogenaamd verbonden voelt met elkaar. Totdat de volgende dag de deuren open gaan van V&D voor de allerlaatste koopjes en iedereen elkaar de hersens inslaat omdat ze niet snel geholpen werden, niet bij het gewenste product kon of omdat de prijs niet goed stond. Het slechtse kwam op dat moment direct weer boven in de mensen. Hoe is het mogelijk?

 

Ik ben geen christen noch moslim, maar Lenette van Dongen, de verteller tijdens The Passion 2016, zei het mooi: “Wie ben jij? De verrader? Of diegene die aan de kant mee kijkt en niks zegt? Of diegene die staat voor wie hij is?” Misschien is het nu de tijd om te beslissen?!

 

Zelfvertrouwen en respect

Voor mij is de cirkel van deze blog nu toch weer rond als ik uitkom bij onze Naron filosofie. Als je in jezelf gelooft, met zelfvertrouwen in deze wereld staat alleen dan kun je respect voor jezelf en anderen hebben. Is dat niet waar alles om draait? Lees onze inspiratie en motivatie op de homepage van Naron.nl.

Heb jij vragen naar aanleiding van deze blog? Wil je reageren of heb je suggesties? Mail mij of laat het weten via Facebook.

 Tot BLOGwoensdag. Joane vR